Ano Meg, magreresign ka nanaman?!
Hindi, naman. Consider lang, consider.
Here are the latest jobs I am considering:
Eversun Software Corp.
Web Researcher / Content Writer
Candidate(s) must possess at least a Bachelor's/College Degree in any field.
Required skill(s):
* Internet research.
* Write grammatically correct English.
* Proficient in MS Office (particularly Word and Excel).
Preferred skill(s):
* Strong English communication skills.
* Experience in content writing preferred but not required.
Candidates must be able to multi-task and work with minimal supervision.
Date: 25 August 2007
City/Town: Makati City
Location: Manila
Wage/Salary: 12,000 - 17,000
Start: asap
Duration: Full Time
Type: Full Time
How to apply: Please send your resume to xxxxxxxxx@xxxxx.xxx
Company: Eversun Software Corp.
Contact: Florie
Phone: 845-2500
********************************
Lowe, Inc.
Copywriter & Sr. Copywriter
-At least 2-5 years Copywriting experience
-Must have management experience, be able to lead or give directions to fellow creatives
-Must be comfortable dealing with Clients directly
-Must be able to inspire client confidence, either thru her agency experience/background, or her demeanor
Date: 29 August 2007
City/Town: Makati
Location: Manila
Wage/Salary: Upon discussion
Start: Asap
Duration: September 2007
Type: Full Time
How to apply: Interested applicants may send your CV at xxxxxxxxxx.xxxxxxx@xxxxxxxxxxxxx.xxx
Company: Lowe, Inc.
Contact: Ana Bellido
Phone:
Fax:
Email:
*******************************
Quick Jump Network Corporation
Creative Writer (2 slots)
We are searching for outspoken, articulate individuals to write game- and technology-centric articles for our group of websites.
Candidates must possess at least a Bachelor's/College Degree in any field, and should be Filipino citizens or hold relevant residence status.
Applicants must be willing to work in Makati City.
Fresh graduates/entry-level applicants are encouraged to apply.
The job requires a deep and abiding interest in gaming-, science- and technology-centric topics and the 'ins and outs' of the internet; a keen eye for detail; the ability to multitask; and no less than an excellent command of English, both spoken and written.
Prior experience at this sort of job is highly desirable but not absolutely necessary.
We operate round the clock, so candidates must be willing to be assigned to any of our three shifts.
Date: 27 August 2007
City/Town: Makati
Location: Manila
Wage/Salary: Competitive
Start: Immediately
Duration: 6 months probationary
Type: Full Time
How to apply: Send resume and sample articles by email
Company: Quick Jump Network Corporation
Contact: Mr. Chris dP. Sanchez, Operations Manager
Phone: 7534565
Fax:
Email:
####
Click on job title to go to the job posting.
(Postings lifted from bestjobs.ph)
(Share ko lang, in case anyone needs a new raket, too).
Friday, August 31, 2007
Friday, August 24, 2007
Ang Dali nang Maging Writer Nowadays
Ang dali nang maging writer sa mga panahong ito.
Naalala ko pa, grade five ako noong unang beses akong lumikha ng isang tula. Tinuruan ako ng isang kaklase kung paano. Noon din ako unang umibig sa pagsusulat. Sabi ko sa sarili ko, "Napakadali lang palang magsulat. Kumuha ka lang ng papel at bolpen at isipin ang crush mo, makakasulat ka na." At sa mga panahong iyon ng aking malayang pagkatha ay isinilang ang walang-kamatayan kong pangarap na maging isang writer.
Di lumaon ay nag highschool na ako. Sabi nila, kung gusto kong maging manunulat, kailangan ay mag exam ako para maging bahagi ng school paper. Pinangunahan ako ng takot. Napakaraming pangamba ang pumasok sa isipan ko. "Paano kung hindi nila magustuhan ang sinulat ko?" "Paano kung hindi pala ako isang writer tulad ng inakala ko?" Sa loob ng dalawang taon ay tinitigan ko lamang ang diyaryong 'yon. Minsan iniisip-isip, pinapanga-pangarap na makita rin ang pangalan ko sa Literary Corner. Pero ni minsan ay hindi ako naglakas ng loob na sumubok; na magbaka-sakali. Sa mga panahong iyon, doon ko lamang naisip; ang hirap palang maging writer.
Sa ikatlong taon ko sa highschool, naging editor ng Pampangan (ang school paper namin) ang isa sa mga malalapit ko na kaibigan. Nakapasok ako sa staff ng walang exam-exam; nailimbag ang pangalan ko nang hindi ko man lang inakala. Minsan ay madali lang din pala maging writer. Kahit sa puso ko'y nagdududa parin ako sa kakayahan ko, at least, naging writer ako kahit gawa lamang nepotismo.
Sa paglalaro pa ng tadhana, napasali pa ako sa isang paligsahan. Nakakatawang isipin na saling-pusa lang naman talaga ako sa paligsahang cluster-level na 'yon. Kailangan kasi nila ng mangunguna sa opening prayer sa program kaya ako nagkunwaring isa sa mga kalahok sa feature writing contest. Mantakin mo at nasali pa ako sa provincial level matapos noon! At kung hindi nga naman nakakagulat ang mga pangyayari, ako pa ang napiling ipadala para maging representative ng Pampanga. Ikinadismaya naman ng titser ko ang pagkapanalo ko. Kung sabagay, ano nga naman ang ilalaban ng isang saling-ket na literary writer sa regional feature writing contest? Tulad ng inakala ng lahat, natalo ako.
Oo na, hindi pala ganoon kadaling maging writer.
Lalo na noong nagtangka akong mag shift sa creative writing sa UP. Bakit hindi pa kasi yun ang naging 1st choice ko sa UPCAT eh. Kinailangan ko pa tuloy kumbinsihin ang pamilya ko na ipag-shift ako. Sabi ng kapatid ko, "You have to be really really good to make it in writing, Ging." Parang sinabi na rin nyang wala akong mapapala sa kakayahan kong magsulat. Kung hindi pa naman mas nakakatuya ay ni-reject ako ng department.
Tunay na napakahirap ngang maging writer.
Matapos ng isang kurso na napakalayo sa pagsususlat,isa at kalahating taon na pagtuturo at sampung buwan sa call center, ako ngayon ay isang writer na. Research writer nga lang kaya medyo nasasakal rin sa creativity. Isipin mo, isang tawag lang, isang interview, at isang review sa aking blog ay naging writer ako sa isang kisap mata. Aba, ang dali na palang maging writer sa mga panahong ito.
Kaya naisip ko lang, sa paglago ng E-commerce at kung ano-ano pang Internet churva 'jan, napakadali nang maging writer. Nakita ko nga sa bestjobs.ph nung isang araw na in-demand ang tinatawag na "keyword writers." Hindi gaanong importante kung ano ang isusulat nila, basta mabanggit lamang nila ang certain keywords na kailangan ng cliente. Ewan, ko di ko ma-gets. Parang connected yata sa search engine optimization. Andaming writers ang kailangan ngayon para magsulat ng website content at kung ano-ano pang paid information (tulad ng sinusulat ko, hehe). Ang dali na ring ibenta ang pangalan mo bilang manunulat (dahil hindi ka acknowledged) para sa mala call-center na sweldo. Madali ring kumita ng 90-150 pesos per 300 words, as a matter of fact.
Naku, napakadali na palang matawag na isang writer sa mga panahong ito, ano?
Ito nga ba ang pangarap ko?
*******
BTW, sabi ni yoyo ang pangit ko daw magsulat sa tagalog. Masagwa ba talaga?
Naalala ko pa, grade five ako noong unang beses akong lumikha ng isang tula. Tinuruan ako ng isang kaklase kung paano. Noon din ako unang umibig sa pagsusulat. Sabi ko sa sarili ko, "Napakadali lang palang magsulat. Kumuha ka lang ng papel at bolpen at isipin ang crush mo, makakasulat ka na." At sa mga panahong iyon ng aking malayang pagkatha ay isinilang ang walang-kamatayan kong pangarap na maging isang writer.
Di lumaon ay nag highschool na ako. Sabi nila, kung gusto kong maging manunulat, kailangan ay mag exam ako para maging bahagi ng school paper. Pinangunahan ako ng takot. Napakaraming pangamba ang pumasok sa isipan ko. "Paano kung hindi nila magustuhan ang sinulat ko?" "Paano kung hindi pala ako isang writer tulad ng inakala ko?" Sa loob ng dalawang taon ay tinitigan ko lamang ang diyaryong 'yon. Minsan iniisip-isip, pinapanga-pangarap na makita rin ang pangalan ko sa Literary Corner. Pero ni minsan ay hindi ako naglakas ng loob na sumubok; na magbaka-sakali. Sa mga panahong iyon, doon ko lamang naisip; ang hirap palang maging writer.
Sa ikatlong taon ko sa highschool, naging editor ng Pampangan (ang school paper namin) ang isa sa mga malalapit ko na kaibigan. Nakapasok ako sa staff ng walang exam-exam; nailimbag ang pangalan ko nang hindi ko man lang inakala. Minsan ay madali lang din pala maging writer. Kahit sa puso ko'y nagdududa parin ako sa kakayahan ko, at least, naging writer ako kahit gawa lamang nepotismo.
Sa paglalaro pa ng tadhana, napasali pa ako sa isang paligsahan. Nakakatawang isipin na saling-pusa lang naman talaga ako sa paligsahang cluster-level na 'yon. Kailangan kasi nila ng mangunguna sa opening prayer sa program kaya ako nagkunwaring isa sa mga kalahok sa feature writing contest. Mantakin mo at nasali pa ako sa provincial level matapos noon! At kung hindi nga naman nakakagulat ang mga pangyayari, ako pa ang napiling ipadala para maging representative ng Pampanga. Ikinadismaya naman ng titser ko ang pagkapanalo ko. Kung sabagay, ano nga naman ang ilalaban ng isang saling-ket na literary writer sa regional feature writing contest? Tulad ng inakala ng lahat, natalo ako.
Oo na, hindi pala ganoon kadaling maging writer.
Lalo na noong nagtangka akong mag shift sa creative writing sa UP. Bakit hindi pa kasi yun ang naging 1st choice ko sa UPCAT eh. Kinailangan ko pa tuloy kumbinsihin ang pamilya ko na ipag-shift ako. Sabi ng kapatid ko, "You have to be really really good to make it in writing, Ging." Parang sinabi na rin nyang wala akong mapapala sa kakayahan kong magsulat. Kung hindi pa naman mas nakakatuya ay ni-reject ako ng department.
Tunay na napakahirap ngang maging writer.
Matapos ng isang kurso na napakalayo sa pagsususlat,isa at kalahating taon na pagtuturo at sampung buwan sa call center, ako ngayon ay isang writer na. Research writer nga lang kaya medyo nasasakal rin sa creativity. Isipin mo, isang tawag lang, isang interview, at isang review sa aking blog ay naging writer ako sa isang kisap mata. Aba, ang dali na palang maging writer sa mga panahong ito.
Kaya naisip ko lang, sa paglago ng E-commerce at kung ano-ano pang Internet churva 'jan, napakadali nang maging writer. Nakita ko nga sa bestjobs.ph nung isang araw na in-demand ang tinatawag na "keyword writers." Hindi gaanong importante kung ano ang isusulat nila, basta mabanggit lamang nila ang certain keywords na kailangan ng cliente. Ewan, ko di ko ma-gets. Parang connected yata sa search engine optimization. Andaming writers ang kailangan ngayon para magsulat ng website content at kung ano-ano pang paid information (tulad ng sinusulat ko, hehe). Ang dali na ring ibenta ang pangalan mo bilang manunulat (dahil hindi ka acknowledged) para sa mala call-center na sweldo. Madali ring kumita ng 90-150 pesos per 300 words, as a matter of fact.
Naku, napakadali na palang matawag na isang writer sa mga panahong ito, ano?
Ito nga ba ang pangarap ko?
*******
BTW, sabi ni yoyo ang pangit ko daw magsulat sa tagalog. Masagwa ba talaga?
Thursday, August 23, 2007
Tidbit Update
Black Eye
My eye is finally getting back to normal. I had a black swollen right eye for a few days. Fortunately, the bruise lined my eyelid elegantly much like a dark greenish-blue eye shadow.
No, I am not a battered wife. Er, I am not a wife altogether. I am more of a battered aunt. Migoy and I were on a tickle fest on my mom’s bed last weekend when in his glee, he accidentally gave me a terrible headbutt. Migoy sobbed for a few seconds, sobered, and resumed to his harot while I was still seeing stars and chirping birds flying around me.
Long weekend
I had an extra long weekend. Aside from the Monday holiday (*Salutes to Ninoy*), I also took a leave last Tuesday. I’m trying to spend as much quality time with my parents before they leave for the States. We had a post-birthday dinner at Teriyaki Boy Sunday night, went pseudo-shopping with sister last Monday, and strolled in the mall with parents (swapping ice cream cones with mom) Tuesday night. Reminded me of this article I wrote.
Moving
It just dawned to me this morning as I woke up— all the changes that would happen in a couple of weeks. Mom and Dad are leaving, possibly for good. I, not wanting to leave the Philippines, swallowed hard in realization of really having to live on my own. It’s not that I haven’t been living on my own for the past eight years, but somehow it's different when they are not a bus ride away anymore. Despite my 5-or-more-days-a-week stay in Manila, home has always been my parents' home. When things don't work out for me, they are ususally just there. When I suddenly decide to resign from work (which I have a reputation of doing), I go home. When I'm broke I go home. When I'm lonely, I go home. But would home still be home in a couple of weeks?
I am also moving to another apartment. After living with my friends (and my spiritual mom) for the past 3 years, in my comfort zone, Quezon City, I now brave to move for many reasons. I have been praying about this and I realized it is really time to break camp. The cloud is moving. I need to grow out of my comfort zones. Well that, plus the practical stuff of proximity to work.
*gulp* some growing up I need to do.
My eye is finally getting back to normal. I had a black swollen right eye for a few days. Fortunately, the bruise lined my eyelid elegantly much like a dark greenish-blue eye shadow.
No, I am not a battered wife. Er, I am not a wife altogether. I am more of a battered aunt. Migoy and I were on a tickle fest on my mom’s bed last weekend when in his glee, he accidentally gave me a terrible headbutt. Migoy sobbed for a few seconds, sobered, and resumed to his harot while I was still seeing stars and chirping birds flying around me.
Long weekend
I had an extra long weekend. Aside from the Monday holiday (*Salutes to Ninoy*), I also took a leave last Tuesday. I’m trying to spend as much quality time with my parents before they leave for the States. We had a post-birthday dinner at Teriyaki Boy Sunday night, went pseudo-shopping with sister last Monday, and strolled in the mall with parents (swapping ice cream cones with mom) Tuesday night. Reminded me of this article I wrote.
Moving
It just dawned to me this morning as I woke up— all the changes that would happen in a couple of weeks. Mom and Dad are leaving, possibly for good. I, not wanting to leave the Philippines, swallowed hard in realization of really having to live on my own. It’s not that I haven’t been living on my own for the past eight years, but somehow it's different when they are not a bus ride away anymore. Despite my 5-or-more-days-a-week stay in Manila, home has always been my parents' home. When things don't work out for me, they are ususally just there. When I suddenly decide to resign from work (which I have a reputation of doing), I go home. When I'm broke I go home. When I'm lonely, I go home. But would home still be home in a couple of weeks?
I am also moving to another apartment. After living with my friends (and my spiritual mom) for the past 3 years, in my comfort zone, Quezon City, I now brave to move for many reasons. I have been praying about this and I realized it is really time to break camp. The cloud is moving. I need to grow out of my comfort zones. Well that, plus the practical stuff of proximity to work.
*gulp* some growing up I need to do.
Subscribe to:
Posts (Atom)